இரண்டு வார ஹாஸ்பிடல் வாசத்துக்கு பிறகு நான் என் வீட்டின் Living room sofa-ல் தளர்வாக உட்கார்ந்திருக்கிறேன். அர்ணாபும் விஷ்வாவும் என்னுடைய கட்டில் மெத்தையை, மலமும் மூத்திரமும் ஊறிய coir படுக்கையை கழுவி சுத்தப்படுத்த மாடிக்கு கொண்டு போகிறார்கள். எனக்கு
நேற்று அர்ணாப் வீட்டுக்கு வந்ததற்கும் இன்று வருவதற்கும் எனக்கு நிறைய வித்தியாசம் இருந்தது. இன்று இவர்கள் பேசும் பாஷை எனக்கு புரியாது என்றாலும் இவர்களும் என் மனிதர்கள். எங்களுக்குள் உரையாட மொழி தேவைப்படாத நாள் விரைவில் வரும் என்ற நம்பிக்கையில் நான் அர
அந்த A/C Sleeper Bus-ல் இரவு முழுக்க பயணம் செய்தது களைப்பை கொடுத்ததோ இல்லையோ, எனக்கு என்னவனின் homophobic பெற்றோர்களை பார்க்கப்போகிறேன் என்பது என் நெஞ்சில் பாரத்தை ஏற்றியிருந்தது. பஸ் புறப்படும் நொடி வரைக்கும் அர்ணாப் என்னிடம் “இப்போ கூட ஒன்னும் குறை
அர்ணாப்பும் நானும் மட்டும் அந்த meeting room-ல் தனியாக Knowledge transfer-ல் மும்முரமாக ஈடுபட்டிருந்தோம். நாங்கள் Office-ல் இருந்தாலும் நான் table-க்கு அடியில் அர்ணாப்பின் கையை கோர்த்துக்கொண்டு அவன் சொல்லித் தருவதை கவனித்துக் கொண்டு இருந்தேன். அவனும்
வெள்ளிக்கிழமை மாலை தொடங்கிய எங்கள் முதலிரவு நானும் அர்ணாப்பும் “இனி உடம்பில் தெம்பு இல்லை” என்று கெஞ்சும் அளவுக்கு நீளமாக நீண்டதற்கு காரணம் எங்கள் உடல்களோடு மனதும் இணைந்தது தான் காரணம் என்று சொல்வேன். அடுத்த நாள் காலை எழுந்திருக்கும் போதே அர்ணாப் கொட
அலுப்போட company guest house-ன் அறையில் இருக்கும் single cot-ல் வந்து பொத்தென்று சரிய, என் தோளில் இருந்த புது laptop bag என் முதுகு பகுதியில் ஏடாகூடமாக மாட்டிக்கொண்டது. “ப்ச்ச்ச்..” என்ற மெல்லிய எரிச்சலுடன் அதை நகர்த்திவிட்டு நன்றாக மல்லாக்க படுத்தபட
Tech Expo – வில் கூட்டம் களைகட்டியிருந்தது. பொதுவாக இது போன்ற Tech Conference-களில் புதிய தொழில்நுட்பங்கள் demostrate செய்யப்படுவதும், வேலை செய்பவர்களுக்கு புதிதாக வரும் Hot Skills-களுக்கு தங்களை தயாராக்கிக்கொள்ளவும், கம்பெனிகளுக்கு தேவைப்படும்போது அ
செல்வியின் ருசியான சமையலா இல்லை மன அழுத்தம் காரணமாகவோ தெரியவில்லை, ஸ்வேதா இரவு சாப்பாட்டை full கட்டு கட்டிவிட்டதால் செரிமானம் முழுமை அடையாததால் படுக்கையில் உருண்டுக்கொண்டிருந்தாள். Mobile screen-ல் மணி 23:00-ஐ காட்டியது. இந்நேரம் லண்டனில் மாலை 5:30 ம
“பரவாயில்லை… இன்னைக்கு cheat day-ன்னு நினைச்சுக்கோங்க. calories-ஐ எல்லாம் count பண்ணாதீங்க. நல்லா சாப்பிடுங்க” என்று என் மனைவி அவன் தட்டில் கூடுதலாக பொன்னிறமாக பொறிந்த கோபி மஞ்சூரியனை தள்ளியபோது அவள் அவனிடம் ஜொள்ளு விட்டு வழிகிறாள் என்பது எனக்கு அப
![விலையில்லா இன்பம் [சுட்டகதை]](https://images.gilmastories.com/albums/featured/253.featured.webp "விலையில்லா இன்பம் [சுட்டகதை]")
கோவை தொடர்வண்டி நிலையத்தில் தன் வரவிற்காக காத்திருந்த கருப்பு நிற ஸ்கோடா காரில் ஏறிக்கொண்டான் அபிமன்யூ… சீறிப்பாய்ந்த வாகனம், பற்பல கொண்டை ஊசி வளைவுகளை தாண்டி ஊட்டியின் பிரபலமான “ஹோட்டல் விஜி பாரடைஸ்” வாசலில் “க்ரீச்” சத்தத்துடன் நின்றது…. மகிழுந
மொதுவாக புழுதி பறக்கும் அந்த கிராமத்து சாலை அதிகாலையின் பனியின் ஈரப்பதம் காரணமாக மண் சாலை வாகனங்களின் அழுத்தத்தை வாங்கிக்கொண்டு அமுக்கமாக இருந்தது. அப்படிப்பட்ட ஒரு காலை பொழுதில் தான் நம் ஆண்மை சின்னங்களான விஜய்யும் சரத்தும் சந்தித்து அதே இரவில் முதல
சரத் தன் அருகில் இருந்த சுத்தமான துண்டை எடுத்து ஊர்மிளாவுக்கு கொடுத்தான். அவளுடைய உடம்பு முழுவதும் post workout stretches ஏராளமான வியர்வையை சுரக்க வைத்திருந்தது. அன்றைய workout session முடிந்து அவள் cooldown செய்கிறாள். அவளது personal trainer சரத்தை
“ஞாயிற்றுக்கிழமையாச்சும் கொஞ்சம் நிம்மதியா தூங்கலாம்னா அதுக்கும் விட மாட்டேங்குறே…” என்று அபினவ் முனகிக்கொண்டே போர்வையை இழுத்து முகத்தை மூடினான். ஆனால் அது அதே வேகத்தில் விலக்கப்பட்டது. அபினவ் சுணங்கியபடி கண் விழிக்க, எதிரில் அவன் அம்மாவின் முகம் க
காலை courier collection centre-ஐ திறந்துவிட்டு ஹரீஷ் கல்லாவில் உட்கார்ந்தான். நேற்று இரவு வந்த கட்டுகளை பிரிக்கவேண்டும். ஆனால் ஏதோ ஒரு சோம்பேறித்தனம். அப்படியே உட்கார்ந்த நிலையிலே கண்ணயர்ந்தான். “அண்ணே… இந்த water can-ஐ எல்லாம் எங்கே அடுக்கட்டும்?”
ஒரு தம்மை எடுத்துக்கொண்டு என் வீட்டு பால்கனிக்கு வந்து நின்றேன். மாலை சூரியன் மெல்ல மெல்ல மறைய ஆரம்பித்திருந்தது. வானம் கூட பா.ஜ.க-வுக்கு மாறிவிட்டதோ என்று தோன்றும் அளவுக்கு காவி போன்ற ஆரஞ்சு நிறம் கீழ்வானத்தில் படர்ந்திருந்தாலும், திராவிடம் அதை ஒடுக
