“ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்….” நீங்க பார்த்துக்கொண்டிருப்பது சன் டிவியின் தமிழ் மாலை என்று தொலைகாட்சியில் மஞ்சள் பின்னணியில் உலக உருண்டையை கிழித்து சுற்றி தமிழ் மற்றும் ஆங்கில எழுத்துகளில் சன் டிவி சுற்றிக்கொள்ள, நான் என் லுங்கியை சரியாக மடித்து கட்டியபடி வாசலை நோக்
வாலிபத்தின் வாசலில் நிற்கும் எனக்கு என்ன காரணத்தாலோ தெரியவில்லை… என் வயசு பெண்களையோ இல்லை ஆண்ட்டிகளையோ பார்க்கும் போது எந்த கிளுகிளுப்பும் ஏற்படுவதில்லை. அதற்காக வயசு பசங்களை பார்த்தா என் பூள் தூக்கிக்குமான்னு கேட்டாலும் பதில் அதே தான். ஆனா எனக்கு
நானும் மோகனும் அவனுடைய வீட்டு மொட்டை மாடியில் இருந்தோம். ஒரே ஒரு அறை கொண்ட மாடி அது. அந்த அறையின் கதவை தாழிட்டுவிட்டு ஜன்னலை திறந்து வைத்துக் கொண்டு காத்திருந்தோம். நான் கொஞ்ச நேரம் ஜன்னலில் இருந்து பார்த்துக் கொண்டிருப்பேன். பின்பு அவன் வந்து பார்த்
“உடம்பு நல்லா இருந்தா நானே புவனா கல்யாணத்துக்கு போய் இருப்பேன்… என்னால முடியலன்னு சொல்லி தான் உன்ன போக சொல்றேன்..” என்று படுக்கையில் இருந்து அருள்மொழியின் அப்பா அலுத்துக் கொள்ளும் போது அவனால் வேறு எதுவும் செய்ய முடியவில்லை. அருள்மொழிக்கு ஒரு பக்கம்
சரத் தன் அருகில் இருந்த சுத்தமான துண்டை எடுத்து ஊர்மிளாவுக்கு கொடுத்தான். அவளுடைய உடம்பு முழுவதும் post workout stretches ஏராளமான வியர்வையை சுரக்க வைத்திருந்தது. அன்றைய workout session முடிந்து அவள் cooldown செய்கிறாள். அவளது personal trainer சரத்தை
“ஞாயிற்றுக்கிழமையாச்சும் கொஞ்சம் நிம்மதியா தூங்கலாம்னா அதுக்கும் விட மாட்டேங்குறே…” என்று அபினவ் முனகிக்கொண்டே போர்வையை இழுத்து முகத்தை மூடினான். ஆனால் அது அதே வேகத்தில் விலக்கப்பட்டது. அபினவ் சுணங்கியபடி கண் விழிக்க, எதிரில் அவன் அம்மாவின் முகம் க
தண்ணி அடித்த மப்பு மணிகண்டனின் கண்களில் அடர் சிவப்பை படரவிட்டிருந்தது. எதிரில் மணிகண்டன் ஸ்பான்ஸ்ர் செய்த சரக்குக்காக அவன் உளறல்களை பொறுத்துக்கொண்டு side dish-ல் கவனமாக இருந்தான் அவன் நண்பன் பழனி. “மச்சான்! நான் என் love-க்கு எவ்வளவு sincere-ஆ இருந்த
ஒரு தம்மை எடுத்துக்கொண்டு என் வீட்டு பால்கனிக்கு வந்து நின்றேன். மாலை சூரியன் மெல்ல மெல்ல மறைய ஆரம்பித்திருந்தது. வானம் கூட பா.ஜ.க-வுக்கு மாறிவிட்டதோ என்று தோன்றும் அளவுக்கு காவி போன்ற ஆரஞ்சு நிறம் கீழ்வானத்தில் படர்ந்திருந்தாலும், திராவிடம் அதை ஒடுக
கார்த்திக் கட்டிலில் கொஞ்சம் நகர்ந்து படுக்க, அறைக்குள் night lamp பரப்பிய மெல்லிய வெளிச்சத்தில் அவன் கால்களுக்கு நடுவே நட்டுக்கொண்டு நின்றிருந்த கருத்த பூளின் நிழல் அதை இன்னும் நீட்டமாக காட்டியது. பக்கத்தில் அவன் மனைவி ரோகிணி நீண்ட பெருமூச்சுடன் எழு
நரேஷ் வாசலில் வண்டியை நிறுத்திவிட்டு, அது போக்குவரத்துக்கு தொந்தரவாக இல்லை என்பதை உறுதி செய்துவிட்டு, தலையில் இருந்து ஹெல்மெட்-ஐ கழற்றி கையில் பிடித்தபடி மறுகையால் வாசல் கதவை திறந்தான். சுதாகர் அண்ணா வீடு இன்னும் பெரிதாக மாறவில்லை. சொல்லப்போனால் குழந
என் எதிரே இருக்கும் இரண்டு 28″ monitors-களையும் மாற்றி மாற்றி பார்த்து வேலை செய்துக்கொண்டிருந்த நான் எப்போது கண்ணயர்ந்தேன் என்று தெரியவில்லை. திடீரென்று என் தோளில் கை படவும் நான் திடுக்கிட்டு எழுந்ததில் என் இதயம் கூடுதலாக துடித்தது. லேசாக வியர்த்துக்
“ஏய்! உஸ்ஸ்ஸ்….” என்ற குரலை கேட்டு ரமணா கடும் கோபத்துடன் திரும்பினான். கொஞ்ச தூரத்தில் ஒரு தாத்தா அவருடைய வழி தவறி செல்லும் மாட்டை மிரட்டி மீண்டும் வழிக்கு கூட்டிக்கொண்டிருக்கிறார். ரமணாவின் முகம் கொஞ்சம் கோபம், கொஞ்சம் வெட்கம் அப்புறம் வெயில் எல்ல
விஜயன் தன் wallet-ல் இருந்து பணத்தை எண்ணியபடி “நமக்கு வர்ற வருமானத்துல வாரத்துக்கு மூனு நாள் பிரியாணி ஆர்டர் பண்ணி சாப்புடுறதுங்குறது ரொம்ப ஓவர்… மாசக்கடைசி வேற… கொஞ்சம் பார்த்து செலவு பண்ணுடி” என்று அலுத்துக்கொண்டான். அபிராமி அவனிடம் இருந்து காச
“Joel… loosen your speedo strings” என்ற குரலை கேட்டு recliner-ல் சரிந்திருந்த அவள் நிமிர்ந்து பார்த்தாள். ஒரு photoshoot நடந்துக்கொண்டிருக்கிறது. அவள் யாரந்த fitness male model என்று ஆர்வத்துடன் பார்த்தாள். நல்ல விளைந்த சவுக்கு மரம் போல கருப்பாக கு
காலையில் அலுவலகமே பரபரப்பாக இயங்கிக்கொண்டிருக்க, “One minute guys… Shall I have your attention?” என்ற Project Manager-ன் குரலை கேட்டு ஜெய் நிமிர்ந்து பார்த்தான். அனைவரும் தங்கள் வேலையை நிறுத்திவிட்டு திரும்பி பார்க்க, Project manager “இது விஜய்…
