வழக்கம் போல மாலை நரேன் ஆஃபீஸிலிருந்து வந்த களைப்பு தீர குளித்துவிட்டு, இந்த கதையை தொடர்ந்து படிப்பவர்களுக்கு அலுத்துப்போன வழக்கமான அதே Bath Robe-ல் ஹாலில் டிவி பார்த்துக்கொண்டிருந்தபோது வாசல் கதவு திறக்கும் சத்தம் கேட்டது. அருந்ததி வீட்டுக்குள்ளே இரு
வெள்ளிகிழமை இரவு… அருந்ததி வழக்கம் போல மாத்திரை போட்டுக்கொண்டு தூங்கப்போய்விட, ஹால் Smart TV-யில் Netflix-ல் “Sacred Games Season 2” வை பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்கள் நரேனும், விக்னேஷும். இருவருமே sofa-வில் உட்கார்ந்துக்கொண்டு, Tea table-ல் உரசியபடி க
நரேந்திரன் குளித்துவிட்டு அவரது வழக்கமான உடையான bath robe-ஐ சுற்றிக்கொண்டு TV Remote Control-ஐ எடுத்துக்கொண்டு Sofa-வில் சரிந்து எதிரில் இருந்த Tea Table மீது கால்களை போட்டுக்கொண்டு பார்க்க ஏதாவது உருப்படியான நிகழ்ச்சிகள் கிடைக்குமா என்று தேடிக்கொண்ட
அடுத்த சில நாட்கள் விக்னேஷ் பக்கத்து வீட்டு கதவில் தன் காதை கழற்றி மாட்டிவிட்டது போல ஒவ்வொரு சத்தத்தையும் monitor செய்துகொண்டிருந்தான். தன்னுடைய message-கள் படிக்கப்பட்டிருக்குமோ என்ற பலமான சந்தேகம் காரணமாக நரேன் வீட்டில் எப்போதாவது கேட்கும் (வழக்கமா
“விக்னேஷ் பாய்…” ரூம்மேட் குழைவாக கூப்பிடுவதில் இருந்தே அவன் ஏதோ கோரிக்கையோடு தான் வருகிறான் என்று விக்னேஷுக்கு தெரிந்தது.
“சொல்லு குணால்… என்ன வேலை ஆகணும்?” என்று நேரடியாக கேட்டான்.
குணால் தன் தலையை சொறிந்தவாறே ஒரு இளிப்போடு “என்னோட கேர்ள
விக்னேஷ் தன் நுணிவிரலால் நரேனின் ஃப்ளாட் கதவை சொடுக்கிவிட்டு, திறப்பதற்காக காத்திருக்காமல் பூட்டை திறக்க, உள்ளே தாழிடப்படாததால் கதவு திறந்துக்கொண்டது. இப்போதெல்லாம் நரேன் மாமாவின் வீட்டுக்கு சரளமாக வந்து போகும் சுதந்திரம் விக்னேஷுக்கு கொடுக்கப்பட்டது
“அபே! சோயே நஹீ அப் தக்… ஹிலாதே ஹோ க்யா? (ஏய்! இன்னுமா தூங்கலை? கையடிச்சிட்டு இருக்கியா?)” ரூம்மேட்டின் திட்டை கேட்டுவிட்டு விக்னேஷ் கனவிலிருந்து நனவுக்கு வந்தான். “What happened Bro?” தலையை திருப்பி ரூம்மேட்டிடம் கேட்க, “You were making noise.. dis
காலையில் 5:45-க்கு mobile-ல் வைக்கப்பட்ட alarm அடித்தபோது கிட்டத்தட்ட முதல் ring-லேயே விக்னேஷ் அதை off செய்துவிட்டு சட்டென்று எழுந்து தன் லுங்கியை சரி செய்துக்கொண்டு ஹாலுக்கு ஓடினான். அது பேச்சுலர்கள் share செய்துக்கொண்டுள்ள flat என்பதால் ஹாலில் சிதற
“குட்டி…. கையை அசைக்காத. கொஞ்சம் பொறுத்துக்கோ… தலையாணி வக்கிறேன்…” பிரபாகர் ஜெய்யை சோஃபாவில் உட்காரவைத்து அவன் கைக்கு தாங்கலாக டீப்பாயில் வனஜா எடுத்துவைத்த தலையாணிகளை அடுக்க ஆரம்பித்தான். மருத்துவமனையில் ஜெய்க்கு வலதுகையில் ஏற்பட்டிருந்த தீக்கா
“அஞ்சலி! என்னோட புளூ டூத் ஸ்பீக்கர்ல ஏதோ பிராப்ளம்… நான் அதை போஸ் அதாரைஸ்டு சர்வீஸ் செண்டருக்கு எடுத்துட்டுப்போறேன்…. நாளைக்கு யூகே விஸாவோட பயோமெட்ரிக்குக்காக நீ வி.எஃப்.எஸ் போகனும்ல… அது போஸ் செண்டர் பக்கத்துல தான்… வேணும்னா உன்னை டிராப் பண்
“பிரபா! போகலாமாடா?” வண்டியின் ஆக்ஸிலரேட்டரை முறுக்கியவாரே வாசலில் இருந்து ஜெய் கத்திக்கொண்டிருந்தான். மனசுக்குள் “ஒவ்வொரு தடவையும் இவனை ஏதாச்சும் ஒரு காரணம் சொல்லி கூட இழுத்துட்டு வர்றதுக்குள்ள எனக்கு தாவு தீர்ந்துடும் போல இருக்கு…” என்று சொல்லிக்க
“டாய்… நீ உன் ஆள் கூட கடலை போடப்போறே… நான் உன் கூட வந்து என்ன பண்ண… நான் வரலை… என்னை போற வழியிலே ஜிம்-ல இறக்கிவிட்டுட்டு போ..” பிரபாகர் சோஃபாவின் மீது கால்களை மடக்கியபடி டிவியில் சேனல் மாற்றிக்கொண்டு பதில் சொன்னான்.
“அவ்வளவு இது இருக்குறவன
ஜெய் தன் office cubicle-ல் பரபரப்பாக வேலை செய்துக்கொண்டிருந்தபோது MS Outlook notification திரையின் மூலையில் இருந்து எட்டிப்பார்த்து கண்ணடித்தது. புது email வந்ததற்கான அறிகுறியாக email subject இவன் பார்வைக்கு வைக்கப்பட்டது “You have a guest waiting” எ
“ரெண்டு Iced Horchata Latte, ஒரு Cappuccino அப்புறம் ஒரு Frappe… ” பவ்யமாக ஆர்டரை எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்த வெயிட்டரிடம் சொல்லிவிட்டு, எதிரில் இருந்த அஞ்சலியை பார்த்து “வேற எதுவும் சொல்லட்டுமா?” என்று ஜெய் கேட்டான்.
அஞ்சலி நறுக்கென்று பதில் சொ
“அம்மா இப்போ எல்லாம் பன்னீர் சோடா கிடைக்குதா?” – எல்லோரும் டைனிங் டேபிளில் இரவு உணவு சாப்பிட்டுக்கொண்டிருக்கும்போது இந்த ஜெய் கேள்வியை எழுப்பினான்.
“எங்கேடா… இப்போ எல்லாம் கோலி சோடாவை கண்ணுலயே பாக்க முடியலை… இதுல பன்னீர் சோடா எங்கே கிடைக்கப்போ
