“அண்ணி! நீங்க எதுவும் பேசக்கூடாது… silent-ஆ வேடிக்கை மட்டும் பார்த்தா போதும்” என்று சின்ன குழந்தை போல குவித்த் வாயின் நடுவே விரலை வைத்து “ஷ்ஷ்!” என்று சொன்னபடி மொபைலை எடுத்துக்கொண்டு பூனை போல அடிமேல் அடி வைத்து கிச்சனுக்கு நடந்தான். ரவி சமைக்கும் அ
அன்று ரயில் நிலையத்தில் சந்தடி கொஞ்சம் அதிகமாகவே இருந்தது. சம்மர் லீவு ஆரம்பித்துவிட்டதால் விடுமுறைக்கு தாத்தா பாட்டி வீடுகளுக்கு செல்லும் கூட்டம் தான் அதிகமாக இருந்தது. பல உண்மையான சோகமான முகங்கள், பல என் பொண்டாட்டி ஊருக்கு போயிட்டா என்று குத்தாட்டம
வெள்ளிகிழமை மாலை.. சூரியன் மறைய ஆரம்பிக்க அந்த இருட்டை நகரத்து சோடியம் வேப்பை விளக்குகள் விரட்ட ஆரம்பித்திருந்தன. Company Bus ரவியையும் அவினாஷையும் உதிர்த்துவிட்டு சாலை போக்குவரத்தில் தத்தி தத்தி நகர, அதைவிட மெதுவாக ரவியும் அவினாஷும் தங்கள் Apartment
“ஏங்க… கோதுமை மாவு தீர்ந்துடுச்சு… மேலே இருந்து இந்த மாவு டப்பாவை எடுத்துக்குடுங்களேன்… எடுத்து குடுத்தா தான் நைட்டுக்கு டிஃபன்” அடுக்களையில் இருந்து ரூபா குரல் கொடுத்தபோது ரவி பிஸியாக தன்னுடைய WhatsApp குரூப்-ல் வந்த junk messages-களை பார்த்து
அவினாஷ் ரவியின் வீட்டுக்கு குடிவந்த இரண்டாவது நாள். ரவி கட்டிலில் இருந்து எழுந்து உட்கார்ந்தபோது இருட்டில் ரேடியம் பூசிய முள் வெளிச்சத்தில் Timepiece மணி 11:30-ஐ காட்டியது.
“ஏங்க… லைட்ட போடாதீங்க… குழந்தை முழிச்சுக்கப்போறா” கிசுகிசுப்பாக ரூபா
“ஹாங்… அண்ணி! நீங்களும் மிட்டுவும் car parking-க்கு போயிட்டு இருங்க. நான் ரவி அண்ணன் கிட்டே இருந்து கார் சாவி வாங்கிட்டு வந்திடுறேன்…” அவினாஷ் ரூபாவிடம் சொல்லிக்கொண்டிருக்க, கொஞ்ச தூரத்தில் தன் portfolio manager-டம் தீவிரமாக பேசிக்கொண்டிருந்த ரவி
அடுத்த நாள் காலையில் “கண்ணு… நேரமாச்சுடா… எழுந்திரு” என்ற அம்மாவின் குரல் எங்கோ கிணற்றுக்கடியில் இருந்து கேட்பது போல இருக்க, கஷ்டப்பட்டு கண்ணை திறந்தான் ரவி. தொடர்ந்து மூன்று முறை கையடித்ததில் தொடையும் கால்முட்டிகளும் வின்னென்று வலித்தன. சுயஉணர்வ
அடுத்த நாள் காலையில் ரவி குளித்துவிட்டு உடை மாற்றிக்கொண்டு ரமேஷ் வீட்டுக்கு சென்றபோது அனைவரும் கிளம்ப தயாராகிக்கொண்டிருந்தார்கள். அந்த பரபரப்பில் ரவிக்கு ரமேஷின் கவனத்தை எதிர்பார்ப்பது அநியாயம் என்று தெரிந்ததால் அவன் ரமேஷின் எதிரில் செல்லாமல் தவிர்த்
“தம்பி! நீ என்னை மாசு விட்டுல விட்டுட்டு உன்னோட சோலிய பார்க்க போறதுன்னா போ… கிடா குட்டி பாக்க கவுண்டர் காட்டுக்கு போகோனும்..” வண்டியில் பின்னாடி உட்கார்ந்திருந்த அப்பா சொன்னது எதுவும் ரவிக்கு உரைக்கவில்லை. ரமேஷ் தன்னிடம் தான் ஊருக்கு வருவதை பற்றி ச
“எப்படிடா இருக்கே மாசு?” ரவியின் அப்பா அவரது நெருங்கிய நண்பரை கட்டியணைத்தபோது ரவிக்கு அவரது அன்பை உணரமுடிந்தது. “மாசு” என்கிற மாசிலாமணி மாமாவும் ரவியின் அப்பாவும் நெருங்கிய நண்பர்கள். மாசு மாமாவின் பையன் ரமேஷ் ரவியை விட 4-5 வருடங்கள் பெரியவன் என்பதால
“தம்பி! இந்த ஊறுகாய் பாட்டில்ங்க எல்லாத்தையும் பத்திரமா சுத்தி வச்சுக்கோ. என்ன தான் இந்தியன் ஸ்டோர்ஸ்-ல கிடைச்சாலும் நம்ம ஊர் flavour அதுல இல்லை… அப்புறம் மசாலாக்கள் எல்லாம் தேவைக்கு கொஞ்சம் அதிகமாவே எடுத்துக்கோ… இந்த விபூதி பொட்டலத்தை hand bagga
ஹரீஷ் வெளியே வந்தபோது இவன் வருவதை கவனித்த விக்னேஷ் செரிலிருந்து எழுந்து ஹரீஷை நோக்கி நடந்தான். “மாமாவுக்கு எப்படி இருக்கு?” அவன் குரலில் பதற்றம் தொனித்தது. ஹரீஷ் எந்த சலனமும் இல்லாமல் “ம்ம்… Doctors attend பண்ணிட்டு இருக்காங்க” என்று சொல்ல, விக்னேஷ
“மேடம்! சார் ரொம்ப Critical-ஆ இருக்காரு… Immediate-ஆ Open heart surgery பண்ணனும். நீங்க இந்த undertaking form-ல கையெழுத்து போடுங்க… நாங்க எங்க doctors team-ஐயும், Operation theatre-ஐயும் பண்றோம்.” நர்ஸ் அருந்ததியின் கையில் -ஐ திணித்துவிட்டு, விக்
நரேனும் விக்னேஷும் Psychiatrist-ன் முன்பு spur of the moment-ல் இனி தாங்கள் மற்றவர்களிடம் வலிய போய் பேசுவதில்லை என்று உறுதியளித்திருந்தாலும் அங்கிருந்து வெளியேறும்போதே ஒருவேளை தாங்கள் தங்கள் சக்திக்கு மீறிய முடிவு எடுத்துவிட்டோமோ என்று பதைபதைக்க ஆரம்
நரேனுக்கு விக்னேஷ் திரும்பிவரும் வரைக்கும் இருப்பு கொள்ளவில்லை. விக்னேஷின் தந்தையை சந்தித்த பிறகு அவருடைய நியாயமான ஆசைக்கு குறுக்கே தான் நிற்பது தான் காரணமா என்ற குற்ற உணர்ச்சி அவரை வாட்டியது. இன்று விக்னேஷ் வந்ததும் அவனிடம் இருந்து தான் பிரியப்போவதா
